- آرام جو
آرامش جو، آرامش خواه، آشتی خواه، صلح طلب، برای مثال یکی پهلوان خواستی نام جوی / خردمند و بیدار و آرام جوی (فردوسی - ۶/۲۱۸)
معنی آرام جو - جستجوی لغت در جدول جو
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
جای آرمیدن، جای آسایش، برای مثال پرستش کنم پیش یزدان به پای / نبیند مرا کس به آرام جای (فردوسی۲ - ۱۵۷۵)
برهم زنندۀ آرامش، آنچه قرار و آرام را نابود سازد، برای مثال به گریه دایه را گفت این چه روز است / که گویی آتش آرام سوز است (فخرالدین اسعد - ۱۰۶)
(خُ)
لغت نامه دهخدا
مخل و بهم زنندۀ آسایش:
بگریه دایه را گفتا چه روز است
تو گوئی آتشی آرام سوز است،
(ویس و رامین)
بگریه دایه را گفتا چه روز است
تو گوئی آتشی آرام سوز است،
(ویس و رامین)
(قَ بَ تَ / تِ)
لغت نامه دهخدا
راه جوی، راه جوینده، جویندۀ راه، پژوهندۀ راه، جویای راه، متجسس و متفحص راه، جویندۀراه حقیقت، پژوهندۀ راه و طریقت درست:
جهاندیدگان پیش او آمدند
شکسته دل و راهجو آمدند،
فردوسی،
و رجوع به راه جوی شود
جهاندیدگان پیش او آمدند
شکسته دل و راهجو آمدند،
فردوسی،
و رجوع به راه جوی شود
(خوا / خا بَ دَ / دِ)
لغت نامه دهخدا
آزرم جوی. دادور. بانصفت. باتقوی و فضیلت طلب. پاسدار خاطرها.عفیف. عفاف خواه. آبروخواه. حرمت دارنده:
زمانی همی داشت بر خاک روی
بدو داد دل شاه آزرمجوی.
فردوسی.
زبان راستگوی و دل آزرمجوی
همیشه جهان را بدو آبروی.
فردوسی.
چو کافور گرد گل سرخ موی
زبان گرم گوی و دل آزرمجوی.
فردوسی.
بفرمود پس شاه آزرمجوی (کیخسرو)
که آرند گستهم را پیش اوی
چنان بد ز بس خستگی گستهم
که گفتی همی برنیایدش دم.
فردوسی.
کسی کو ترا نیست آزرمجوی
چه جوئی چه خواهی از او آبروی ؟
فردوسی
زمانی همی داشت بر خاک روی
بدو داد دل شاه آزرمجوی.
فردوسی.
زبان راستگوی و دل آزرمجوی
همیشه جهان را بدو آبروی.
فردوسی.
چو کافور گرد گل سرخ موی
زبان گرم گوی و دل آزرمجوی.
فردوسی.
بفرمود پس شاه آزرمجوی (کیخسرو)
که آرند گستهم را پیش اوی
چنان بد ز بس خستگی گستهم
که گفتی همی برنیایدش دم.
فردوسی.
کسی کو ترا نیست آزرمجوی
چه جوئی چه خواهی از او آبروی ؟
فردوسی
(مِ)
لغت نامه دهخدا
مایۀ سکون دل. معشوقه. معشوق:
بر این برز و بالا و این خوب چهر
تو گوئی که آرام جانست و مهر.
فردوسی.
ای ساربان آهسته رو کآرام جانم می رود
وآن دل که با خود داشتم با دلستانم می رود.
سعدی.
از من جدا مشو که توام نور دیده ای
آرام جان و مونس قلب رمیده ای.
حافظ
بر این برز و بالا و این خوب چهر
تو گوئی که آرام جانست و مهر.
فردوسی.
ای ساربان آهسته رو کآرام جانم می رود
وآن دل که با خود داشتم با دلستانم می رود.
سعدی.
از من جدا مشو که توام نور دیده ای
آرام جان و مونس قلب رمیده ای.
حافظ
جای استراحت:
پرستش کنم پیش یزدان به پای
نبیند مرا کس به آرام جای،
فردوسی
پرستش کنم پیش یزدان به پای
نبیند مرا کس به آرام جای،
فردوسی
(مِ دِ)
لغت نامه دهخدا
مایۀتسلی خاطر. مایۀ امید. معشوق. معشوقه:
یکی تختۀ جامه هم نابرید
دو آرام دل کودک نارسید
روان را همی لعلشان نوش داد
بیاورد و یکسر بشیدوش داد.
فردوسی.
هرچند کآن آرام دل دانم نبخشد کام دل
نقش خیالی میکشم فال دوامی میزنم.
حافظ
یکی تختۀ جامه هم نابرید
دو آرام دل کودک نارسید
روان را همی لعلشان نوش داد
بیاورد و یکسر بشیدوش داد.
فردوسی.
هرچند کآن آرام دل دانم نبخشد کام دل
نقش خیالی میکشم فال دوامی میزنم.
حافظ
(خُ بَ دَ / دِ)
لغت نامه دهخدا
مصلح، صلاح اندیش، صلح طلب، آشتی خواه:
یکی پهلوان داشتی نامجوی
خردمند و بیدار و آرامجوی،
فردوسی
یکی پهلوان داشتی نامجوی
خردمند و بیدار و آرامجوی،
فردوسی
از ادبا و شعرای نامی هندوستان بود که مذهب براهمه داشت. او در شعر محیط تخلص می کرد. با اینکه پدر وی از مردم لاهور بود ولی خود در شهر دهلی دیده بر جهان گشود و در شهر مذهبی بنارس بمناصب و مقامات مهم دولتی نائل آمد. او را سه مثنوی معروف بزبان پارسی است بنام ’محیط درد’، ’محیط عشق’ و ’محیط غم’ و چهار رساله بزبان سنسکریت در بارۀ تصوف زیر عنوان ’محیط الحقایق’، ’محیط الاسرار’، ’گلشن معرفت’ و ’محیط معرفت’. پدروی ’لالا کنکه بشوم’ نیز از گویندگان نامی بود که در شعر ’عاجز’ تخلص میکرد. (از قاموس الاعلام ترکی ج 3)
گاو بی شیر، گاو بی گوساله، مرتعی در کوهستان عباس آباد تنکابن
رک گو، بی ملاحظه
راحت بخش، راحت، آرامش بخش، راحتی، دلپذیر، دنج
به راحتی، راحت، با آرامش، به آرامش